Door Ton van Wieringen
bestonden uit F. v.d. Lee, P. Doesburg, H. de Koning, G. ter Horst, P. de Groot, A. Verhoeven, T. van Ede, P. de Vries, P. van Miert, B. Bodnar en C. Adelaar
Hans de Koning , kon het niet opbrengen de laatste wedstrijden van Sparta te bezoeken. De fysiotherapeut, die zich van 1952 tot 1964 als spijkerharde linkshalf voor de volle 100% inzette voor de club uit Spangen, ergert zich aan de instelling van de huidige, volgens hem te duur betaalde, lichting. ,,Ze beschouwen de club slechts als werkgever, terwijl wij als echte clublui knokten voor elke meter grond. Sparta had het Engelse voetbal nooit los moeten laten; daar lag onze kracht. Het publiek beloonde ons enthousiasme met 18.000 bezoekers per thuiswedstrijd”.
Blij is De Koning wel met Olympia’s prolongatie van de tweedeklasse-status. Als 15-jarige debuteerde De Koning voor deze vereniging. Tegen ONA slaagde ‘Hansje’ erin de legendarische doelpuntenmaker Thomas van Willigen van scoren af te houden. Tot ongenoegen van Olympia zocht de ambitieuze voetballer het echter hogerop en meldde zich aan bij Sparta. Waarom Sparta?
,,Omdat ik fan was van veelvuldig international Rien Terlouw, de stoere stopper,” reageert De Koning. ,,Bovendien had Engels voetbal toen al mijn voorkeur. Ik heb nog tegen Sir Stanley Matthews gevoetbald, destijds ’s werelds nummer een. Fantastisch was dat.” De talentvolle verdediger hoefde niet lang te wachten op een contract, want Sparta had meteen in de gaten dat de Gouwenaar in alle opzichten heel wat in zijn mars had. Hans voelde zich bij de Rotterdamse vereniging als een vis in het water. ‘’De vechtersmentaliteit sprak me enorm aan,” herinnert De Koning zich. ,,Terlouw, een beer van een vent, was de baas. Hij ging voorop in de strijd. Niemand had het lef er met de pet naar te gooien. Gebeurde dat een enkele keer toch, dan pakte hij je op de training.” Twee keer veroverde de vriendenclub de nationale beker. Als klap op de vuurpijl werd Sparta in 1959 landskampioen na onder meer een 3-0 zege op Feijenoord in een tot de nok toe gevulde Kuip.
Internationaal gezien bereikten de rood-witten in 1960 de kwartfinale van de Europa Cup. Glasgow Rangers had drie wedstrijden nodig om de Kasteelclub te bedwingen. ,,Hoogtepunten in mijn carrière”, aldus De Koning. ,,Thuis verloren we in een vol Feijenoordstadion met 3-4, uit wonnen we in een met 85.000 toeschouwers Ibrox Stadium met 0-1. De beslissingswedstrijd in Londen op Highbury ging helaas met 3-2 verloren.”
Het duo Ad Verhoeven en Hans de Koning schopte het tot een halflinie van internationale allure, maar met een bikkelharde reputatie. De Koning erkent dat er te harde charges plaatsvonden. ,,In mijn enthousiasme ging ik soms te ver. Misschien heb ik daardoor nooit een oranjeshirt gedragen.” De Koning, die naast een druk voetballeven een grote fysiotherapiepraktijk had in Gouda en Ouderkerk, stond elf keer reserve bij het Nederlands Elftal. Tweemaal was een opstelling reeds zeker maar verhinderde een hamstringblessure zijn debuut. Feit is dat de concurrentie op het middenveld groot was met spelers als Jan Klaassens, Jan Notermans en Reinier Kreyermaat. Voetballend vermogen en vooral conditie kon De Koning niet worden ontzegd. Hij deed met succes alles om tweebenig te worden en de versnellingen onder de knie te krijgen. De Ouderkerker trainde extra op het Olympiaterrein en bij Atletiekvereniging Gouda, trok tijdens lange treinreizen sprintjes in het gangpad en rende van station naar stadion terwijl zijn teamgenoten een taxi namen.
In 1963 brak De Koning zijn scheenbeen in een duel met Ajacied Piet Keizer. Ook kreeg hij last van zijn rug. Deze ongemakken en zijn drukke werkkring noopten hem na een korte come-back in 1964 met betaald voetbal te stoppen.
Uit de Goudsche Courant van 28 juli 1999. Serie ‘Sportman van de Eeuw’
