Door Ton van Wieringen (juni 2021)
Ze is voor familie – en vriendenbezoek weer even terug in Gouda en een lichte heimwee bekruipt haar. Marian Walthie, geboren in 1959, emigreerde in 2007 naar Bonaire, een Nederlands eiland in de Caribische Zee. ,,We genoten zo van vakanties op dat mooie, tropische eiland met het prettige klimaat dat emigratie een feit werd,” zegt Marian op de zonovergoten Goudse Markt. ,,Ik geniet daar van de rust en de natuur. Familie, vrienden en kennissen in Nederland mis ik wel. Ik probeer contact te houden, maar het tijdsverschil is vaak een hindernis.”
Ze is werkzaam als administratieve kracht bij een makelaardij (Caribbean Homes). De vrouw die op hoog niveau als keepster aan waterpolo deed bij DONK, teammanager was van datzelfde DONK tijdens Europese toernooien en tevens bestuurslid was en softbal speelde bij The Braves, wat opgericht werd door haar vader – en lange tijd – voorzitter Reinier Walthie.
Ze komt nu door blessures nauwelijks meer aan sportbeoefening toe. ,,Bewegen gaat niet meer zo soepel,” laat ze weten. ,,Sinds 2015 heb ik last van slijtage aan een knie. Daar kwam in 2017 een lelijke en fikse breuk van mijn andere knie bij. Ik wandel, zwem en snorkel.”
In haar jeugd begon Marian bij De Gouwe omdat ze in Waddinxveen woonde. Na de verhuizing (terug) naar Gouda in 1976 was GZC de volgende club. Ook daar was ze keepster. ,,Na twee jaar, ik was 18 of 19, wilde ik stoppen om tijd vrij te maken voor mijn studie aan de HALO in Den Haag en voor mijn 2e sport softbal,” legt Marian uit. ,,Maar Ab van den Heuvel sr. vroeg me om naar DONK te komen. Ik zei toen dat ik het alleen zou doen als ik in het eerste kon spelen. Dat konden ze niet beloven. Toch deed ik het en al vrij snel speelde ik als vaste keepster in het eerste team onder leiding van Tjeerd Talsma. Met de andere Goudse meiden Lieneke van den Heuvel en Ingrid Veenhuis – Scholten als uitblinkers. Daarna begonnen de gloriejaren van DONK-dames. De mooiste sportjaren van mijn leven.” Met DONK werd Marian diverse keren Kampioen van Nederland. Dit werkte als een magneet. Zo sloten toppers als Monique Kranenburg (uit de jeugdopleiding van DONK), Ilse Sindorf en Patricia Libregts zich aan bij de steeds bekender wordende Goudse club. (Noot: later, in 2001, kwam Danielle de Bruijn, een van de toppers van Oranje, die ook Goud behaalde op de O.S. in Peking, naar Donk)
Ook in Oranje
,,Ik denk dat ik tien interlands gespeeld heb,” herinnert Marian zich. ,,Ik deed mee aan het eerste officiële EK in Oslo en aan een landentoernooi in Ede in datzelfde jaar. Ik verdedigde afwisselend het doel met Madeline van Hiemstra (spelend bij De Vuursche in Baarn). We wonnen de wedstrijden in Oslo met een gemiddelde van 26-2. We waren oppermachtig. Bij het Nederlandse team trainde ik een jaar of vijf met de selectie.”
Tot 1989 speelde Walthie in Dames 1 bij DONK. Het basisteam van 1988: Marian Walthie, Ingrid Veenhuis-Scholten, Lieneke van den Heuvel, Monique Kranenburg, Marijke Eskes, Astrid Kalmeier, Riet Verwey. In 1988 won DONK de KNZB-beker na een duel met De Futen. Walthie stopte met waterpolo toen Hermine Perik (OZenPC Oldenzaal) naar DONK kwam. Hermine was een betere keepster en Marian had geen zin om op de bank te gaan zitten. ,,Voor mij een mooi moment,” laat ze weten. ,,Ik ben toen teammanager van DONK geworden. Of ik te vroeg gestopt ben? Nee, zeker niet. Het was mooi geweest. Ik stopte volgens mij op mijn hoogtepunt.”
Marian kijkt met voldoening terug op haar waterpolo carrière. ,,Een prachtige ervaring die ik niet graag had willen missen. Het was wel flink bikkelen hoor. Met hele late trainingen en het werk dat gewoon doorging. Nu is dat heel anders volgens mij. DONK was 1 grote familie. Met altijd veel supporters. Zonder hen kun je gewoon niet. Dat geeft je vaak een extra kick. Ook naar de Europa Cupwedstrijden gingen vaak alle ouders, broers, zussen, clubleden en vrienden mee. Ik kan mij nog goed de EC in Kosice, Slowakije herinneren. De supporters zaten met z’n allen op de gang van het hotel aan de snacks, blokjes kaas en nootjes. Met wijntjes en andere drankjes. Heel bijzonder was dat. Mijn ouders waren ook vrijwel altijd van de partij.”
Marian was 3 of 4 jaar teammanager van DONK dat in het najaar van 1990 een voorronde van de Europa Cup voor landskampioenen in eigen huis organiseerde. Vijf dagen internationaal vrouwenwaterpolo in De Tobbe. Voor de meeste tegenstanders was het ‘Tobben’. Zo won DONK-Diana met 39-0 van het Zwitserse Zürich. De Tobbe veranderde in een schiettent. Het kwaliteitsverschil was enorm. DONK en Sun Berlin staken er bovenuit. Reinier Walthie, Marians vader, functioneerde als regelaar achter de schermen. Voor de organisatie van deze voorronden ‘bedelden’ Walthie en vele vrijwilligers een halve ton bij elkaar. In het AD en De Volkskrant gaf Marian uitleg: ,,Gouda’s Glorie mag dan hier in het water liggen; het bedrijfsleven doet er niets mee. Heel vervelend om steeds je hand op te moeten houden. Van de 750 aangeschreven bedrijven reageerden er 30. De meeste van buiten de stad. We probeerden op allerlei manieren geld op te halen. Zoals de wijnverkoop met het DONK-embleem op de flessen. Voor de EC-finale in Frankrijk moest er nog eens 20.000 gulden op tafel komen. Konden we weer de boer op.” En over de spelkwaliteit: ,,DONK steekt er in Europa met kop en schouders bovenuit. We speelden technisch verzorgd en snel waterpolo. Ook tegen zwakke tegenstanders nemen we geen gas terug. Je bent op voorhand huizenhoog favoriet. Maar je moet het toch altijd maar waarmaken. De finale tegen het Italiaanse Volturno uit Napels was een zinderende. Want Volturno speelt anti-polo met veel overtredingen. Het adrenalinegehalte steeg tot grote hoogte. We wonnen met 8-6.” DONK vergaarde veel nationale titels en behaalde Europese titels in 1987, 1988, 1990.
Na het waterpolohoofdstuk speelde Marian – weer – softbal bij The Braves. Als pitcher, korte stop en in het midveld.
Ook op deze periode kijkt ze ook met groot genoegen terug. Broer Theo is daar tot op de dag van vandaag nog steeds een van de grote drijvende krachten in het bestuur.
