André den Edel: Mijn motorsportloopbaan en wat het mij gebracht heeft

André den Edel over zijn “motorvirus”

Zo is het begonnen! De Rimboe.

Op een oude fiets, omgebouwd naar een echt gelijkende crosser, op het terrein de Rimboe genaamd, naast “De Kom” bij de Julianasluis, voor het Kikkerbad, waar nu het circuit van de miniracebaan ligt.

Wij, mijn twee jaar jongere broer Frank en ik met enkele vriendjes, imiteerden Joop Kruisinga, ons toekomstige
zwager, die in 1955 zijn motorzaak opende aan het Margrietplein.
Frank, nauwelijks tien jaar mocht toen al stiekem in de werkplaats helpen en reed al eens met lef op een lichte
motorfiets.
Al snel werd ik ook ”ingelijfd” en besmet met het motorvirus. Een extra aanzet was als zwagerlief zijn crosser met brullend geweld om te testen langs de Gunningschool scheurde waarop ik toen mijn Mulodiploma moest halen.
Frank vond dat hij al genoeg had gestudeerd en werd op 14 jarige leeftijd al full time monteur in het bedrijf van Joop en het eerste wat gebeurde was de aanschaf van een heuse 125 cc DKW crosser, waarmee Frank’s carrière was
gestart.

Lees hier verder adenedel1

Gebroken sleutelbeen ! ! !
De Ardi was echter niet betrouwbaar. Toen tijdens de training in Lichtenvoorde mijn gas nog eens bovenin bleef hangen en ik vol uit de bocht knalde tegen een boom met als resultaat een gebroken sleutelbeen had ik het wel gezien met de Ardi.
Na een jaar vol problemen met als beste resultaat een 6e plaats in Vrouwenpolder(Zeeland), werd er een echte “B.S.A. 500cc factory scrambler” aangeschaft. Inmiddels had ik mijn studie als voltooid beschouwd.
Schoolmeester had ik moeten worden maar zag het niet zo zitten om tot mijn pensioen voor de klas te staan.

Lees hier verder adenedel2

Zijspan periode

Nou wil het toeval dat onder supervisie van opvoerspecialist Piet Anders, chefmonteur in onze Trabant werkplaats, zojuist als proef een Trabant motorblok in het zijspan van Joop was gebouwd. En dat ding ging als de brandweer!!
Er werd voor mij zodoende een supersnel Trabantblok in mijn Metisse gehangen en een bak eraan gelast. Mijn bakkenist werd Dick Steenbergen, die later bij Ton van Heugten in de bak nog wereldkampioen zou worden. Dick werkte toen in ons kraanbedrijf. Het was de aanzet tot een mooie periode uit mijn motorsportjaren. Samen met Dick, helaas in 2008 veel te jong overleden, reed ik mijn eerste zijspanwedstrijd op het zanderig binnencircuit in Zandvoort. Nationaal reden we meestal voor de podiumplaatsen maar
moesten het clubkampioenschap laten schieten omdat we op landelijk niveau veel wedstrijden hadden. Lees hier verder adenedel3

Kopstart!

Dat het met Marius wel klikte kwam al tot uiting in de eerste grote Nederland- België ontmoeting die altijd aan het begin van het seizoen werd verreden. Ditmaal op het circuit in Valkenswaard. Het materiaal en de conditie was in orde en de training gaf goede moed. We hadden kopstart en konden dat vele ronden volhouden. Maar allengs moesten we toch enkele plaatsen inleveren.
Al naar gelang het seizoen volgde begonnen we meer aan elkaar te wennen en konden constant goede uitslagen maken.
Dat het nu moeilijker was om bij de absolute top te behoren wist ik wel, omdat die top bij de K.N.M.V. veel breder was dan bij de N.M.B.

Lees hier verder adenedel4

De grote verandering ! ! !

Ondertussen was ook een grote verandering gaande in de crosswereld. De N.M.B. en K.N.M.V. gingen samenwerken. Er moesten kwalificatiewedstrijden worden gereden om het grote aantal renners gelegenheid te geven zich te kunnen kwalificeren voor het algehele Nederlands kampioenschap. Zo kon het gebeuren dat er wel 80 zijspancombinaties in drie series aan start stonden. Het ging er toen niet altijd even sportief aan toe en omdat ik in de series mij niet zo druk maakte, omdat een plaats bij de eerste vijftien voldoende was voor de finale, werd er om die vijftiende plaats wel eens harder geknokt dan om de eerste.
Lees hier verder adenedel5

Nooit afscheid genomen ! ! !
Ik was ineens in de weekenden thuis. Officieel heb ik nooit afscheid genomen. Ook geen feestje, receptie of wat er dan ook maar bij zou passen. Het was gewoon over. Ik ben nog wel een paar keer wezen kijken bij diverse
wedstrijden maar het is verrassend hoe vergankelijk je bekendheid is.

Wat heeft de sport mij gebracht . . .
Wat de sport mij gebracht heeft is leren incasseren. Ik heb geleerd hoe mooi het is om te groeien naar een hoogtepunt, de bekendheid en de fans die je bejubelden. Dat laatste vooral in mijn tijd dat ik veel in België reed.
De voorbeeldfunctie die je vervult. Maar ook het weer afnemen van je prestaties, het minder worden van je fans en aanmoedigers.

Lees hier verder adenedel6